Ο 37χρονος προπονητής ξεδίπλωσε το… σεντόνι των προβλημάτων που αντιμετώπισαν φέτος οι Αμπελόκηποι, λίγες ώρες πριν τον τελευταίο «τελικό» των μπαράζ παραμονής στη Β’ ΕΠΣΑ με αντίπαλο τον Άρη Χολαργού.
Δεν είναι η μοναδική ομάδα της Αλεπότρυπας που αναγκάστηκε να «ξεσπιτωθεί» από τις αρχές της σεζόν. Είναι η μόνη, όμως, που δεν μπόρεσε να βρει αξιοπρεπή στέγη, με συνέπεια να αναγκαστεί να περάσει μία ολόκληρη σεζόν γεμάτη κακουχίες! Ο Γιώργος Μάλλης και οι ποδοσφαιριστές του έχουν κάνει πραγματική κατάθεση ψυχής στο φετινό πρωτάθλημα με τους Αμπελοκήπους, οι οποίοι αύριο το απόγευμα δίνουν τον τελευταίο τους «τελικό» με αντίπαλο τον Άρη Χολαργού στα μπαράζ παραμονής της Β’ κατηγορίας και στόχο το θετικό αποτέλεσμα που θα σημάνει επίτευξη του στόχου. Λίγες ώρες πριν τη «σέντρα» ο 37χρονος προπονητής παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «ΩΡΑ των σπορ», μέσω της οποίας αποθέωσε τους… ήρωές του που παλεύουν ακόμα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η χρονιά που ολοκληρώνεται, πιθανόν να ήταν η τελευταία για αυτόν στον «πράσινο» πάγκο, μετά από τέσσερα συνεχόμενα χρόνια παρουσίας.
-Πως ζήσατε τη φετινή χρονιά, με το έντονο γηπεδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζατε;
«Δύσκολα! Το γήπεδο της Αλεπότρυπας στην Κυψέλη έκλεισε για ανακατασκευή κι εμείς κάναμε προπόνηση σε ένα γήπεδο δίπλα από τις εγκαταστάσεις τις ΕΠΟ. Όταν, λοιπόν, στον παίκτη δεν προσφέρεις το μίνιμουμ των παροχών, ξέρεις ότι μπορεί και να τον χάσεις! Το γήπεδο της ΕΠΟ δεν έχει φώτα, δεν έχει αποδυτήρια, μπαίνει και βγαίνει όποιος θέλει, κοινώς είναι… αλάνα! Όταν έπεφτε νωρίς ο ήλιος, κάναμε προπόνηση στις 3 το μεσημέρι. Χωρίς αποδυτήρια, όταν βρέχει ή όταν έχει κρύο, πως θα φέρεις έναν παίκτη; Είναι αδύνατον! Ούτε νεράκι δεν είχαμε να πιούμε! Δεν υπάρχει άλλη ομάδα, εκτός από εμάς και την Πέρα Κλουμπ, που να είχε αυτές τις συνθήκες! Εμείς το παλεύουμε ακόμα, ενώ η Πέρα Κλουμπ δεν τα κατάφερε, παρά την τιμιότατη προσπάθεια που έκανε. Είμαστε η μόνη ομάδα της Αλεπότρυπας που έχει καταφέρει να είναι σε αυτό το επίπεδο, εκτός από την Αθηναΐδα που ανέβηκε στη Β’ κατηγορία».
-Από που αντλείτε δύναμη και συνεχίζετε αυτή την προσπάθεια μέσα στον Ιούνιο;
«Ουσιαστικά φέτος βελτιώνω ένα άλλο κομμάτι της προπονητικής, που είναι η ψυχολογία. Δεν γίνεται προπόνηση φέτος! Κάνουμε μόνο ασκήσεις ψυχολογίας! Δεν θα μπορούσε μία ομάδα που είναι απροπόνητη οκτώ μήνες, να μπορέσει να αντέξει αγώνες ενάμιση μήνα παραπάνω από την κανονική διάρκεια μετά από αυτό το σύστημα αγώνων μπαράζ, και να μπορέσει να είναι ανταγωνιστική! Κι εμείς είμαστε ανταγωνιστικοί! Πως γίνεται αυτό; Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά, που βρίσκουν έμπνευση στα λόγια μου και συνεχίζουν να έχουν ψυχολογία, ώστε να μπορούν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω».
-Οι ποδοσφαιριστές σου πως έχουν αντιδράσει σε όλη αυτή την κατάσταση;
«Αν ρωτήσεις έναν προπονητή ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα μετά από τη σωματική προετοιμασία, θα σου πει η νοητική-ψυχολογική. Οι παίκτες-ήρωες των Αμπελοκήπων κατάφερναν και δημιουργούσαν στο μυαλό τους καταστάσεις, που να ομορφαίνουν το ποδόσφαιρο έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν. Από την άλλη, υπήρξαν αρκετοί που λύγισαν από το βάρος των περιστάσεων, με συνέπεια να αποχωρήσουν και να δείχνει η ομάδα αποδεκατισμένη, βάσει ρόστερ, στα τελευταία δέκα παιχνίδια».
-Νιώθεις υπερηφάνεια που κοιτάτε στα… μάτια ομάδες που έχουν το δικό τους γήπεδο και πολύ λιγότερα προβλήματα;
«Ναι! Μεγάλη υπερηφάνεια! Όπως άλλωστε και για την περσινή τεράστια άνοδο. Βέβαια, θα μπορούσαμε βάσει δυνατοτήτων να έχουμε πάει πολύ καλύτερα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εξετάσω. Πολλά παιχνίδια τα χάσαμε από αγνωσία. Όπως είπα και πριν, δεν είχαμε γήπεδο και εγώ ζητούσα από τα παιδιά να κάνουν πράγματα στον αγωνιστικό χώρο που ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατoν, έτσι η ομάδα έχανε την πίστη στις δυνατότητές της. Μόλις κατάλαβα καλά το λάθος μου, το διόρθωσα άμεσα με ασκήσεις ψυχολογίας. Αντικατέστησα ότι έλεγα ή έκανα, με την εξής φράση ‘δεν με νοιάζει να κερδίσουμε, θέλω απλά να προσπαθήσουμε περισσότερο από τον αντίπαλο’, πράγμα που τα παιδιά έκαναν και με το πάρα πάνω. Ποια ομάδα στην Αθήνα, εκτός της Πέρα Κλουμπ που αντιμετώπισε τα ίδια προβλήματα, θα πάλευε να μείνει στην κατηγορία, μην έχοντας γήπεδο για προπόνηση, αλλά και για έδρα, ούσα αναγκασμένη να πηγαίνει από γήπεδο σε γήπεδο για να παίξει τα εντός έδρας παιχνίδια; Η ψυχολογική πίεση είναι τεράστια, πολύ περισσότερο για μία ομάδα που είναι υποχρεωμένη να παίζει μέχρι τα μέσα Ιουνίου! Οι συμπαθείς ομάδες του Άρη Χολαργού και της Λαύρας Αργυρούπολης έχουν όλες τις απαραίτητες συνθήκες για να κάνουν ό,τι αυτοί θεωρούν απαραίτητο (σωματική, νοητική και ψυχολογική προετοιμασία) για τους αγώνες μπαράζ που προηγήθηκαν και ακολουθούν, αλλά και για όλη τη χρονιά που πέρασε. Όλο το πρωτάθλημα δεν ήταν επί ίσοις όροις».
-Υπήρχε λύση για το γηπεδικό;
«Σίγουρα! Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, ακόμα και από την επόμενη μέρα, αν η ΕΠΟ παραχωρούσε το γήπεδο του Γουδί στον ΟΝΑ και ο ΟΝΑ φρόντιζε να το διαθέσει στα σωματεία που το διεκδικούν και που σαφώς ανήκουν στο 7ο δημοτικό διαμέρισμα. Θα ήταν καλύτερο αυτό, από το να το έχει ο καθένας που είναι μέσα εκεί και το καπηλεύεται, από τους περαστικούς μέχρι τους επαγγελματίες, που το κάνουν μόνο για το μεροκάματο. Επίσης θα πρέπει να ξέρετε ότι ο ΟΝΑ έχει δώσει στην ομάδα μας δυο προπονήσεις την εβδομάδα. Β’ κατηγορία και δύο προπονήσεις καταλαβαίνετε ότι δεν γίνεται»…
-Θα μπορούσε να φροντίσει η διοίκηση να υπάρχουν περισσότερα πράγματα;
«Στο γηπεδικό η διοίκηση δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Από εκεί και πέρα, δεν θα μπορούσα να ζητήσω από τον πρόεδρο, τον κ. Ανδριόπουλο, να βάλει πολλά λεφτά για να φέρει ποδοσφαιριστές. Ποιος ο λόγος να το έκανα; Για να έκανες μία επιτυχία και μετά να επέστρεφες πάλι στην αφετηρία; Ο σκοπός είναι να υπάρχουν παιδιά των ακαδημιών, παραπάνω από μία ενδεκάδα, και στη συνέχεια να πάρεις 2-3 ποδοσφαιριστές να σε βοηθήσουν. Αυτό είναι το πλάνο που έχουμε με τον κ Ανδριόπουλο. Προπονητής εγνωσμένης αξίας προσπαθεί να φέρει τις ακαδημίες στο σωστό σημείο. Θεωρώ πως φέτος η διοίκηση ξεπέρασε τον εαυτό της σε πολλά πράγματα για να βοηθήσει την ομάδα. Ήταν η πρώτη χρονιά που είχαμε φόρμες, μπουφάν, δύο δωδεκάδες μπάλες, ήταν η πρώτη χρονιά που πήραμε συμπληρώματα διατροφής, ήταν η πρώτη χρονιά που βγήκαμε τρεις φορές και φάγαμε όλοι μαζί. Πάντως, θα πρέπει να επισημάνω ότι η πρώτη ομάδα, από το πιο μικρό κομμάτι μέχρι το πιο μεγάλο, ήταν καθαρά δικό μου δημιούργημα! Μετα από τόσα χρόνια προσπάθειας και επιτυχιών νομίζω δικαιούμαι να το πω αυτό. Ανέλαβα ένα κλαμπ με μηδενική φήμη….το ανέβασα κατηγορία και το κράτησα εκεί».
-Είσαι έτοιμος σαν προπονητής να κάνεις το επόμενο βήμα παραπάνω;
«Όταν είχα δουλέψει στην Α’ κατηγορία, στον πάγκο του Αστέρα 2004, δεν τα είχα πάει καλά. Όχι από θέμα προπόνησης, αλλά επειδή δεν ήξερα να είμαι χίλια πράγματα ταυτόχρονα για να διαχειριστώ καταστάσεις. Δεν ήμουν ώριμος προπονητής. Πλέον, έχω ωριμάσει πάρα πολύ. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για το πως βλέπω το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσα να δουλέψω σε μία ομάδα Β’ κατηγορίας ή σε μία ομάδα Α’ κατηγορίας με χαμηλότερες προσδοκίες».
-Πολλοί σε έχουν ταυτίσει με τους Αμπελόκηπους…
«Το γεγονός ότι είμαι τόσα χρόνια στην ομάδα, δεν θέλω να εκληφθεί από κάποιους ως συμπέρασμα πως είμαι συνυφασμένος με τους Αμπελόκηπους. Είμαι, ή μάλλον θέλω, να είμαι επαγγελματίας! Την ομάδα την πονάω και την αγαπάω επειδή είμαι εκεί και έχω χύσει ιδρώτα! Αύριο μπορεί να το κάνω κάπου αλλού, πιθανόν σε ένα πιο μεγάλο κλαμπ»
-Έχεις κορεστεί μετά από τόσα χρόνια στην ίδια ομάδα;
«Νομίζω πως πλέον έχει έρθει ο καιρός να κάνω κάτι άλλο! Είναι άσχημο να θεωρεί ο κόσμος πως ‘αυτός είναι Αμπελόκηποι’ ή ‘αυτός είναι Τριφυλλιακός’ ή… οτιδήποτε! Δηλώνω ότι είμαι ανοικτός σε οποιαδήποτε πρόταση, σε οποιαδήποτε ομάδα θα νιώσω ότι μπορεί να βοηθήσει κι αυτή εμένα κι εγώ αυτήν!
-Ήταν δηλαδή η τελευταία χρονιά στην ομάδα;
«Πιστεύω πως έχει έρθει η στιγμή να αλλάξω περιβάλλον, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στον αγώνα με τον Άρη Χολαργού».
-Κλείνοντας, θα ήθελες να αναφέρεις κάτι ή κάποιους που σε σημάδεψαν ας πούμε στην θητεία σου στην ομάδα;
«Προσπαθώ να κρατάω τα θετικά. Γνώρισα πολύ καλούς αντιπάλους και ανθρώπους, τίμιους και καλούς στην δουλειά τους. Αλλά και πολλούς ψεύτες και απατεώνες, ευκαιριακούς θα τους χαρακτήριζα. Ευχαριστώ τον ‘θεό του ποδοσφαίρου’ που συνάντησα παίκτες όπως ο Γιώργος Ζζαραβέλης, ο Αλέξανδρος Μπουφίδης, o daniel bebe, ο Σπύρος Καραμπιτιάνης, ο Γιώργος Ανδριόπουλος, ο Θάνος Παπαδόπουλος, ο Αλέξανδρος Κουκουμάφτσης, ο Δημήτρης Παναγόπουλος, ο τεράστιος Γιώργος Κίτσος και πολλούς άλλους, αλλά πάνω από όλους, ο Δάσκαλος Ανδριόπουλος Κώστας».
ΠΗΓΗ ΠΑΜΕ ΜΠΑΛΑ.
