Μετά από πάνω από παραπάνω από δύο μήνες επιβολής της απαγόρευσης του ερασιτεχνικού αθλητισμού, τα σωματεία αρχίζουν να αντιδρούν όλο και περισσότερο.
Ένα από αυτά είναι και ο Α.Ο.Ν.Φ. Πειραϊκός. Η ομάδα της Β’ ΕΠΣΠ, αποφάσισε να μιλήσει αναλυτικά και να εκθέσει την άποψή της όσον αφορά την κατάσταση, τον προβληματισμό, ενώ έδωσε και μερικές ιδέες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως λύσεις.
Αναλυτικά:
«Συμπληρώθηκαν ήδη πάνω από δύο μήνες από την επιβολή της απαγόρευσης της μαζικής άθλησης και της διακοπής της λειτουργίας των ερασιτεχνικών αθλημάτων, η οποία σημείωσε αναμφισβήτητα επιτυχία στον υγειονομικό τομέα όσον αφορά την μετάδοση του ιού και τον περιορισμό των κρουσμάτων, αλλά από την άλλη «τραυμάτισε» σοβαρά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και επέδρασε αρνητικά στην ψυχολογία όσων ασχολούνται με αυτόν και περισσότερο των νεαρών αθλητών. Ο προβληματισμός μας είναι ο εξής : Φοβόμαστε σαν άνθρωποι, αλλά και σαν σωματείο, πως το κλείσιμο των αθλητικών χώρων / γηπέδων είναι στην λάθος κατεύθυνση όσον αφορά την διάδοση του ιού, καθώς περιορίζοντας τους διαθέσιμους χώρους και επιλογές των νεαρών, αυτομάτως τους οδηγούμε σε λιγότερους χώρους/ επιλογές κι επομένως δημιουργούμε εστίες μεγαλύτερου συνωστισμού. Τα ισχύοντα μέτρα δημιουργούν περισσότερο συνωστισμό σε λιγότερα μέρη (πάρκα, πλατείες κλπ) χωρίς μάλιστα τον αναγκαίο έλεγχο.
Όπως είναι φυσικό οι λοιμοξιολόγοι και λοιποί ειδικοί επιστήμονες έχουν πάρα πολλά θέματα να εξετάσουν και είναι φυσικό να μην γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της κάθε δραστηριότητας. Πρέπει όσοι ασχολούνται με κάθε επιμέρους δραστηριότητα να θέτουν τα θέματα και τους προβληματισμούς, στην κατεύθυνση του γενικότερου σχεδίου αντιμετώπισης της πανδημίας που είναι η μείωση των εστιών συνωστισμού. Θεωρούμε πάρα πολύ σωστή την μεθοδολογία που ακολουθείται, δηλαδή με στοχευμένα τεστ να εντοπίζονται ποιες εστίες υπερμετάδοσης του ιού υπάρχουν ή δημιουργούνται, ώστε να λαμβάνονται στοχευμένα μέτρα (π.χ. lockdown σε μια περιοχή, ή σε κάποιες δραστηριότητες). Αυτό αφορά είτε τοπικές κοινωνίες, είτε συγκεκριμένες δραστηριότητες ή εκδηλώσεις.
Στα πλαίσια αυτά και απολύτως σύμφωνα τουλάχιστον με όσα επικαλούνται οι αρμόδιοι λοιμοξιολόγοι και οι επιδημιολόγοι, είναι σωστό με κάποια μεθοδολογία να βλέπουμε ποιες δραστηριότητες συντελούν στην διασπορά του ιού και ποίες όχι.
Στο ερώτημα : είναι ο αθλητισμός εστία υπερμετάδοσης του ιού; Η απάντηση είναι: δεν ξέρει κανείς.
Για παράδειγμα οι νέοι αντί να κάνουν προπόνηση με την ομάδα τους με 20 ή έστω 40 άτομα σε ένα ανοικτό γήπεδο 7 στρεμμάτων, είναι ασφαλέστερο να συνωστίζονται στο Πασαλιμάνι για να «αθληθούν» με τον κωδικό 6, ή πάνε σε κάποιο χώρο όπως για παράδειγμα το Θεμιστόκλειο (που είναι πολύ μικρότερο από οποιοδήποτε γήπεδο) ανα 60 άτομα ή στο ίδρυμα Νιάρχος ο «ένας πάνω στον άλλο», ή σε άλλες παρόμοιες καταστάσεις;
Ακολουθώντας λοιπόν την μεθοδολογία που περιγράφουν και οι λοιμοξιολόγοι, προτείνουμε να γίνουν μετρήσεις για να γίνει σαφές αν η αθλητική δραστηριότητα (με κάποιους κανόνες φυσικά) επιδρά θετικά ή αρνητικά στην διάδοση του ιού.
Αυτό θα μπορούσε να γίνει ως εξής:
1. Νε επιτραπούν πιλοτικά οι προπονήσεις των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών (π.χ. στον Πειραιά ή και αλλού) για 15 ημέρες.
2. Οι ομάδες κάνουν τις μισές προπονήσεις από ότι έκαναν σε κανονικές συνθήκες (π.χ. 2 αντι 4 την εβδομάδα) και με τα πρωτόκολλα που ίσχυαν μετά την άρση του προηγούμενου lockdown.
3. Πριν ξεκινήσουν οι προπονήσεις να γίνουν δειγματοληπτικά τεστ σε αθλητές σε όσο μεγαλύτερο βαθμό είναι εφικτό.
4. Μετά από 15 ημέρες να επαναλαμβάνονται τα δειγματοληπτικά τεστ και να βγαίνουν τα συμπεράσματα.
Αν με αυτή την διαδικασία φανεί ότι η αθλητική δραστηριότητα αποτελεί εστία υπερμετάδοσης, τότε σταματάνε οι προπονήσεις. Αν όχι να προχωρήσουμε στην επανέναρξη των αγώνων με πρωτόκολλα φυσικά, που όμως μπορούν να εφαρμοστούν. Για παράδειγμα θερμομετρήσεις όπως την προηγούμενη φορά μαζί ίσως με την διενέργεια δειγματοληπτικών τεστ».
