Του Κώστα Μαρούντα
Αυτό ήταν, πάει… Ο τέταρτος όμιλος της φετινής Γ΄Εθνικής ολοκληρώθηκε και η τελευταία του αγωνιστική έδωσε την απάντηση και στο τελευταίο ερώτημα που υπήρχε “ανοιχτό”. Που, βέβαια, στα μάτια των περισσοτέρων -και ειδικά των ουδέτερων- ήταν και αυτό με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: ποια θα ήταν η ομάδα που θα κατακτούσε τον τίτλο και θα έπαιρνε την άνοδο στη Football League. Γιατί στα υπόλοιπα “διακυβεύματα”, δηλαδή στο ποιες ομάδες θα υποβιβάζονταν στα τοπικά πρωταθλήματα, είχαν όλα ξεκαθαρίσει. Έμελε, λοιπόν, η καταληκτική πράξη να περιέχει το “κερασάκι” στην τούρτα. Mια αρκετά ενδιαφέρουσα σεζόν, με ένα τέλος κατάλληλο…
Το Ηράκλειο και οι απανταχού φίλοι του ΟΦΗ περίμεναν πώς και πώς το συγκεκριμένο αγώνα, δεν ξέρουμε καν πόσους μήνες… Ένας αγώνας που “σταμπαρίστηκε” δίχως καμία υπερβολή από σύσσωμη την ποδοσφαιρική πιάτσα από το χειμώνα και που έγινε λίγο πριν ξεκινήσει το φετινό καλοκαίρι… Το γήπεδο γνώρισε μεγάλες “πιένες”, και όλοι στην κρητική ομάδα συστρατεύτηκαν στο σκοπό. Ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος, και στο συγκεκριμένο αγώνα, και συνολικά στον όμιλο. Την Κυριακή δεν μπορεί να πει κανένας πως φόρτσαρε ιδιαίτερα, αλλά και αυτό αρκούσε και για να έχει σε όλη τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου τον έλεγχο. Από τη στιγμή, μάλιστα, που ευτύχησε να ανοίξει το σκορ σχετικά νωρίς επικεντρώθηκε ύστερα στη συνετή διαχείριση. Αυτό, πρακτικά, μεταφραζόταν στα εξής: προσήλωση στην αμυντική λειτουργία για την εξάλειψη κινδύνων, και μπροστά εκμετάλλευση της δεδομένης ατομικής ποιότητας των περισσοτέρων ποδοσφαιριστών του…
Τελικά, το 1-0 ήρθε πιο εύκολα από όσο θα νόμιζε προγενεστέρως κάποιος που θα προσδοκούσε σε μια σκληρή μάχη, με ρίσκα και συγκινήσεις. Δεν είναι πως ο Φωστήρας δεν το ήθελε (αν είναι δυνατόν…), απλά δεν μπορούσε να πάρει επί της ουσίας τα ηνία της αναμέτρησης γιατί πολύ απλά ο ΌΦΗ -χωρίς να εντυπωσιάσει- έκανε μέσα στον αγωνιστικό χώρο αυτά που έπρεπε… Έτσι, η γιορτή ξεκίνησε από νωρίς και κορυφώθηκε μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Ο ΟΦΗ “αποχαιρέτισε” την κατηγορία, η Football League “άνοιξε τις δικές τις αγκαλιές” για να τον υποδεχτεί. Σε μια επερχόμενη χρονιά που με τα δεδομένα του τώρα, όσο επίφοβο και πρόωρο είναι κάτι τέτοιο…, ομάδες όπως ο ΟΦΗ, ο Άρης (αν ξεπεράσει οριστικά το σκόπελο της εκκαθάρισης), η υπερφιλόδοξη Σπάρτη, τα Τρίκαλα και ο Απόλλωνας (αν βασιστούμε στα όσα είδαμε φέτος από αυτές τις δύο ομάδες), ήδη “θερμαίνουν” τη σκέψη μας -σε θερμοκρασίες συμβατές με την εποχή…
O OΦΗ, λοιπόν, δεν την “πάτησε” όπως ο Άρης πέρυσι. Ακολούθησε -κατά αναλογίες, και με βάση το τελικό αποτέλεσμα- τα βήματα της ΑΕΚ στη δική της περιπέτεια στη Γ΄Εθνική, αλλά και του ίδιου του Άρη στη φετινή αγωνιστική περίοδο. Τα “χρειάστηκε” στην αρχή αρκετά, καθώς πιστέψαμε οι περισσότεροι εξαιτίας του μέτριου (κακού, για τα δικά του δεδομένα) ξεκινήματος πως το τρένο της ανόδου χάθηκε. Όμως, και σε αυτό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια οι Κρητικοί, ηρέμησαν, συγκεντρώθηκαν, ενισχύθηκαν, έβαλαν πλάνο, συσπειρώθηκαν, αποφάσισαν να δώσουν μάχες “με το μαχαίρι στα δόντια”, και επειδή τίποτα δεν χαρίζεται -αλλά όλα κατακτιώνται- μπορούν στο σήμερα να πανηγυρίζουν. Ο ΟΦΗ ήταν η καλύτερη άμυνα (μόλις 11 γκολ παθητικό σε 30 αγώνες…), η καλύτερη επίθεση (53 τέρματα ενεργητικό), γενικώς το καλύτερο σύνολο. Έτσι, μπόρεσε να εναρμονίσει το αποτέλεσμα με τα “προσόντα” του.
Ο Φωστήρας πάλεψε, πραγματοποίησε μια πορεία περισσής αξιοπρέπειας και δυναμικής, “έπαιξε τα ρέστα του”, αλλά και ο ίδιος αναγνωρίζει πως ο ΟΦΗ ήταν το νούμερο 1. Όλοι οι γνώστες των φετινών δεδομένων ήξεραν καλά τόσο τα “δυνατά” σημεία των ομάδων, όσο και τις αδυναμίες τους. Ε, η σούμα και η πρόβλεψη κατέληγαν από Φλεβάρη κι ύστερα στην ομάδα του Νίκου Νιόπλια. Χωρίς το υψηλότατο εμπόδιο του ΟΦΗ (που πλέον θα “ταξιδεύει σε άλλες θάλασσες”), άλλωστε, θα μπορούν οι Ταυριώτες του χρόνου να διεκδικήσουν (με όποιες άλλες ομάδες σταθούν σε αντίστοιχο επίπεδο) αυτό που απώλεσαν φέτος (μόλις την τελευταία αγωνιστική). Εξάλλου, όταν τελειώνει μια αγωνιστική περίοδος οφείλουν -θεωρητικώς- όλες οι ομάδες να κοιτάνε την επόμενη να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Το αν το μπορούν είναι άλλη υπόθεση. Εμείς μιλάμε για την απαραίτητη πνευματική εργασία, γιατί ως γνωστόν αν βάζεις υψηλούς στόχους τότε παλεύεις ουσιαστικά για κάτι καλό. Αν αρκεστείς στο μέτριο και το διεκπαιρεωτικό, το πιθανότερο σενάριο είναι η οπισθοχώρηση (ως “κόρη” της στασιμότητας)…
ΠΗΓΗ ΠΑΜΕ ΜΠΑΛΑ,
