Τελευταία φορά που καταστρατήγησε η ΕΠΟ προκήρυξη διοργάνωσής της, ήταν προεκλογική περίοδος.
*ΚΑΘΕ χρόνο τέτοια εποχή τα ίδια και τα ίδια. Η ολοκλήρωση του πρωταθλήματος βρίσκει μία σειρά από ομάδες που έχουν υποβιβαστεί να ελπίζουν σε σωτηρία (!), επειδή «στην Ελλάδα ζούμε και μπορεί να γίνει καμιά αναδιάρθρωση». Ας αφήσουμε στην άκρη, προς το παρόν, τη νοοτροπία που κρύβεται πίσω από αυτή την προσδοκία. Μια νοοτροπία που φανερώνει πόσο δύσκολο είναι κανείς σε αυτή τη χώρα να συμβιβαστεί με την ήττα, να αποδεχθεί την αποτυχία και να προχωρήσει παρακάτω. Σε βαθμό, μάλιστα, που σε πολλές περιπτώσεις να χρησιμοποιούνται και αθέμιτοι τρόποι για την επίτευξη ενός στόχου.
*ΕΙΠΑΜΕ, όμως, δεν θα σταθούμε σε αυτή τη νοοτροπία. Αντιθέτως, θα δώσουμε μία διαφορετική διάσταση στην υπόθεση της κρυφής ελπίδας που υπάρχει σε μία σειρά από ομάδες για παραμονή στην κατηγορία από το… παράθυρο. Η μοναδική φορά στη σύγχρονη ιστορία των ερασιτεχνικών κατηγορίων, που καταστρατήγησε η ΕΠΟ προκήρυξη διοργάνωσής της, ήταν το καλοκαίρι του 2012, όταν έγιναν μπαράζ ανόδου για να ανέβουν δύο ομάδες από κάθε όμιλο στην τελευταία Δ’ Εθνική της ιστορίας και τελικά ανέβηκαν όλες! Η διαφορά σε σχέση με τα επόμενα (ή και τα προηγούμενα) χρόνια ήταν ότι λίγους μήνες μετά από εκείνο το καλοκαίρι, υπήρχαν προγραμματισμένες εκλογές στην ΕΠΟ, από τις οποίες προέκυψε η προδιαγρεγραμμένη αποχώρηση του Σοφοκλή Πιλάβιου και η ανάληψη της προεδρίας από τον Γιώργο Σαρρή. Με λίγα λόγια, δεν την… έκαιγε την απερχόμενη διοίκηση αν θα έκανε κάποια παρανομία. Τι θα είχε, τι θα έχανε…
*ΒΛΕΠΕΤΕ καμιά ομοιότητα του «τότε» με το «σήμερα»; Απλώς, ότι και τώρα βρισκόμαστε σε προεκλογικό στάδιο! Ίσως, βέβαια, αυτό να μην σημαίνει και τίποτα. Καλό, ωστόσο, θα είναι να περιμένουμε την… ιστορία να γράψει, ακόμη κι οι πιο πιστοί θιασώτες της τήρησης των κανόνων και των όρων κάτω από τους οποίους παίζεται το παιχνίδι. Διότι αν είναι να αλλάζουν κατά το δοκούν, μάλλον δεν υπάρχει και νόημα…
