Η φετινή χρονιά σημαδεύτηκε από την αποχώρηση του «τελευταίου των Μοϊκανών».
Πέρσι ήταν ο Ακης Φελέκης, φέτος ο Φίλιππος Κοτσαύτης. Ο «καπιτάνο» θέλησε να στείλει και τα δικά του ευχαριστώ. Όπως τόνισε και ο ίδιος χαρακτηριστικά: «Στο μικρόκοσμο του καθενός υπάρχουν στιγμές που τον κάνουν και νιώθει πλήρης. Το χειροκρότημα φιλάθλων, συμπαικτών και αντιπάλων, στο τελευταίο μου επίσημο παιχνίδι, ήταν μία τέτοια στιγμή και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου. Το pasillo πριν τη βράβευσή μου, από ποδοσφαιριστές με τους οποίους στη διαδρομή είκοσι ετών στον Απόλλωνα είχα την τιμή να μοιραστώ τα ίδια αποδυτήρια και τις ίδιες αγωνίες, είναι η μεγαλύτερή μου ανταμοιβή. 1996-2016, είκοσι χρόνια γεμάτα συναίσθημα. Χαρές, λύπες, γέλια, κλάματα, τραυματισμοί. Το στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου, μετά και το τρίτο χειρουργείο στον ώμο, ήταν ότι από το γήπεδο θα φύγω όρθιος. Ε, αυτό το στοίχημα δεν θα το ‘χανα με τίποτα. Ευχαριστώ πρώτα και πάνω απ’ όλα τους συμπαίκτες μου. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που στην πορεία αυτή γνώρισα εξαιρετικούς χαρακτήρες και κέρδισα παντοτινούς φίλους. Η υπογεγραμμένη απ’ όλους σας φανέλα με το Νο. 4 είναι πλέον το πολυτιμότερο κομμάτι της συλλογής μου. Ευχαριστώ όλους τους προπονητές μου – και δεν θα μπορούσα να μην κάνω ειδική αναφορά στο δίδυμο Αλεξόπουλου-Κωνσταντινίδη, γιατί με αυτούς έπιασα, πιστεύω, το πικ της απόδοσής μου και μαζί τους γράψαμε χρυσές σελίδες στην ιστορία του Απόλλωνα.
Ευχαριστώ τους διοικούντες των τελευταίων ετών, γιατί έβγαλαν την ομάδα από το μαύρο σκοτάδι και την έχουν κάνει σήμερα αντικείμενο θαυμασμού σε όλη την Αθήνα. Δεν θα γράψω ονόματα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, ξέρουν όμως εκείνοι. Ευχαριστώ τους γονείς μου για τη στήριξη στις δύσκολες στιγμές, τους απλούς φιλάθλους του Απόλλωνα που μπορεί και να βαρέθηκαν να με βλέπουν κάθε Σαββατοκύριακο στα γήπεδα. Ευχαριστώ, τέλος, την Εμμανουέλα που ανέχεται την τρέλα μου. Αυτό ήταν, λοιπόν. Ώρα να περάσω στην απέναντι όχθη και από το νευραλγικό πόστο του γενικού αρχηγού να συνεχίσω να υπηρετώ την ομάδα μου, αυτήν που πριν 20 χρόνια αγνοούσα την ύπαρξή της και σήμερα αποτελεί για μένα τρόπο ζωής.
Πάμε Απολλωνάρα!»
